Соҳаи ҳаёти иҷтимоии ҷомеа дар асоси гуногуннавъии муносибатҳои иҷтимоӣ ташаккул меёбад.
Бар хилофи иҷтимоият, тамадуну маданият ва фарҳанг, дар зери мафҳуми табиат ҳама он чи ки худи инсон наофаридааст ва намеофарад, ҳамаи он протсессҳо, ашёҳо, ҳодисоту руйдодҳоеро мефаҳмонад, ки д
Соҳаи идоракунӣ ё ин ки сиёсии ҳаёти ҷомеа ҳамчун низоми фаъоли амалкунандаю рушдёбанда боз як соҳаи умумитарини фаъолияти ҳаётии одамон мебошад.
Исмоилия яке аз ҷараёнҳои бонуфузи мазҳабӣ-фалсафӣ дар кишварҳои Осиёи Марказӣ ҳисоб мешавад, ки дар қарни VIII-и милодӣ ба вуҷуд омадаст.
Пайдоиши афкори фалсафӣ дар Чин ба давраҳои ниҳоят кӯҳани таърихӣ тааллуқ дорад. Ҳанӯз дар асрҳои VIII-VI пеш аз милод дар ҷаҳонбинии мардуми ин кишвари мутамаддин ду тамоил арзи вуҷуд карда буд.
Чи тавре ки қаблан зикр гардид, фалсафа ҳамчун илми куллӣ дорои низоми ниҳоят мураккаб буда, дар он тамоми донишҳое, ки дар ихтиёри инсоният қарор доранд, ҷамъбаст ва бо маҷмӯи фарҳ
Дониш ин иттилоот дар бораи ягон предмет аст. Бояд қайд намоем, ки чунин таърифи мухтасар хеле назарфиреб аст, чунки дар он на ҳамаи хосиятҳои дониш ифода карда шудаанд.
Абӯбакр Муҳаммад бини Закариёи Розӣ (865-925) табиби ҳозиқ, кимиёгари варзида, файласуфи барҷаста ва мутафаккири озодандеши тоҷику форс ва умуман ҷаҳони ислом буда, дар шаҳри Рай, ки дар наздикии шаҳр
Муҳокимаҳои инсон дар бораи моҳияти оламу принсипҳои сохтори он, аз ҷумла принсипи ягонагии олам на танҳо мавзӯи илму фалсафаи рушдёфта буд, алҳол он дар шуури қадимиён ҷой дошт.
Ҳусайн Мансури Ҳаллоҷ (857-922) аз зумраи он шахсиятҳои номдорест, ки дар таърихи афкори фалсафӣ ва озодандешаи Шарқи исломӣ мақоми шоиста дорад.
Фалсафаи чорвакҳо, ки бо номи локаята.низ маъруф аст, таълимоти материалистии аҳди бостони ҳинд ба шумор меравад.
Дар хусуси усули фалсафаи табоия Носири Хусрав чунин овардааст: «Аҳли табоеъ мар оламро азалӣ гуфтанд ва гӯянд, ки чизҳо аз ин чаҳор табъ ҳамебуда шавад, чун гармӣ, сардӣ, тарӣ ва хушкӣ, бе он ки тадб
Ташаккулу инкишофи фаҳмиши фалсафии ҳуқуқ, таҳлили масоили фалсафии ҳуқуқ таърихан дар робита бо тасаввуроту мафҳумҳо ва ақидаҳои фитрӣ- ҳуқуқӣ сурат гирифтааст.
Калом вожаи арабӣ буда, маънои сухан-нутқро далолат менамояд. Он таълимоти фалсафӣ ва мафкуравии асрҳои миёнаи халқҳои Шарқи Наздику Миёна аст, ки мабдаи бунёдии фалсафаи ислом маҳсуб мешуд.
Илм – як намуди фаъолияти маърифатӣ, ки вазифааш коркард ва низомноксозии назариявии донишҳои объективӣ дар бораи воқеият аст. Илм аз амалия пайдо шудааст ва дар асоси он тараққӣ мекунад.