Этика / Эстетика

 Намудҳои  қабул  ва  қоидаҳои  рафтор  дар  онҳо . Халқи тоҷик ҳамчун халқи инсондӯст, раҳмдил, таҳаммулгаро ва меҳмоннавоз дар миёни халқҳои дигар машҳур мебошад.

      Ороиши дастархони миллӣ ва мизи аврупоӣ.  Ороиши дастархони миллӣ ду вазифаи асосиро иҷро мекунад.

Истифодаи таҷҳизоти гуногуни техникӣ дар ҷаҳони муосир яке аз воситаҳои асосӣ дар муоширати ҳаррўзаи одамон гаштааст.

СИМОИ ЗОҲИРИ Симои зоҳирии инсон маъмулан таасуроти нахустин ва муҳимро боқи мегузорад.

Ҳар як илм дорои меъёрҳои хосу муайяни худ мебошад. Фалсафаи ахлоқи низ дар худ меъёрҳои хосаи санҷиши рафтору кирдори одамонро, ки ба воситаи онҳо ҳукм ба хуби ва бади мешавад, ғунxонида аст.

Фазилат мафҳуми шуури ахлоқӣ буда, шакли умумии хислатҳои неки инсонро баён месозад.

Бахту саодат Хушбахтӣ – ин, эвдемония (Cиdоi тон) Худо-айнан дар бораи тақдири инсон сухан меравад, ки дар таҳти Худованд муҳофизат аст.

Симои зоҳирии инсон маъмулан таасуроти нахустин ва муҳимро боқӣ мегузорад.

Олами одам – олами арзишҳо мебошад. Арзишҳо на танҳо чизҳои пурқиммат яъне ашёи арзиши баландошта ҳастанд, балки чизе мебошанд, ки барои одам азизу қимматанд.

Кант (1724-1804) ақидаҳои ахлоқии Кант дар «асосҳои метафизики ахлоқ» (1788) « Танқиди хиради инсон амали» (1788) « Азомоти шарр дар табиати инсон « (1792) «Дин фақат дар ҳудуди хирад» (1792) ва « м е

Нақша Муколама ва музокирот дар шаклҳои гуногун.

  Калима , ибора ва услуби  сӯҳбати  телефонӣ .

Навъҳои адолат дувоздаҳто мебошанд Садоқат (дустӣ ва ростӣ); 2. Улфат (унс пайдо кардан, ошноӣ); 3. Вафо; Шафқат; 5. Подоши меҳрубонӣ; 6. Мукофот; 7.

Виҷдон (арабӣ дарёфтан, донистан), яке аз категорияҳои асосии этика, дарки масъулияти маънавии шахс дар назди дигарон ва ҷамъият.